Son 4 gündür öyle zor zamanlar geçiriyorum ki...Ne hatırlamaya ne de yazmaya cesaretim olmadı.
Minicik bedenlere o kadar çok anlam yükleyip,o kadar çok bağlanıyoruz ki gittiklerinde kocamaaaan bir boşluk bırakıveriyorlar kalbinizde...
Belki çocuk gibi davranıyorum evet...İnsanların verdiğim tepkiyle dalga geçmeleri ve aptalca düşünceleri umrumda değil...Evet o gerizekalılara göre o sadece bir hayvan(!),o sadece bir kuş...
Hayır efenim öyle olmuyor işte...24 yılda bir sürü sayamayacağım kadar evcil hayvanım oldu ancak "Çılgın" farklıydı..Farklıymış...Öyle ki bebekken ailemize katıldığı andan itibaren günün neredeyse tamamını birlikte geçirirdik.Sabah birlikte uyanırdık,ben uyanmazsam yastığımın başında uyanmamı beklerken şekerleme yapar,kalktığımda kahvaltı yapardık.Tam bir elektronik alet delisi olan minik oğlum benimle birlikte pcye oturur,müzik varsa dans ederek eşlik eder yoksa ekranı yalardı (^_^).Akşam yemeğini de ailece,birlikte yerdik..Uyku vakti geldimi yine beraber uyurduk...
Çok mu bağlanmışım ne?Çok mu özen göster mişim?Belki de sakındığım göze çöp battı bilemiyorum..
.jpg)
Şapşal şey..En sevdiği oyuncağı kaykayıydı ^_^
Neysee demem o ki çok bağlanmayacaksın insanlara da,hayvanlara da...Zamansız gidişleri ardı ardına yaralar açıp,aklına geldiğinde yine ardı ardına o yaraları deşiyor.Yazmasam patlayacakmış gibi hissettim..Birileriyle paylaşmalıydım bu garip hiseleri,bu garip düşünceleri...
Ben hala yasını tutuyorum ama sen huzur içinde uyu minik oğlum...
Harika bir yazı :'), benimde minik bir sapsarı bir mubişim var adı da "Limon" :)), 7 aylık ve konuşuyor aynı sizin kuşunuz gibi anlattıklarınızdaki her özelliğe sahip :) fakat korkuyorum gidicek bir gün diye :( çok bağlandık birbirimize hatta camdan kaçtı geri üstüme uçtu offf ne cız etmişti içim :))
YanıtlaSil